Przez większość czasu miłość polega na rozszyfrowaniu czego pragnie ta druga osoba, i danie tego od siebie.

Ale i tak część mojej osoby stoi z boku, przygląda się wszystkiemu i zadaje pytania: co to właściwie jest? Po co to wszystko?

Nigdy nie miałem nadziei, że ogólnie wszystko będzie lepiej - chciałem tylko jednej rzeczy. I nigdy się nie udawało. W końcu spasowałem. I pasuję każdego kolejnego dnia.

Gdy tak siedziałam wieczorem za barem, patrzyłam na ludzi, czytających, rozmawiających półgłosem, szepczących w świetle przytulnych lampek na stoliczkach, doszłam do wniosku, że człowiek to jednak dziwna istota. Czasami potrafi tylko narzekać. Cierpieć latami, męcząc się wśród ludzi, których nie lubi i nie szanuje, niszczyć swoje ego, burzyć porządek własnego ja, ale nie zrobi nic, aby cokolwiek zmienić. A przecież wystarczy uświadomić sobie, co chce się w życiu robić, a potem po prostu zacząć to robić.

Boże, chciałbym się cofnąć do tych czasów, gdy moim największym lękiem były szkolne korytarze.

Często tak robię: gdy czuję, że ktoś próbuje mnie wciągnąć do swojego życia, uciekam w przeciwnym kierunku.

Nic nie jest łatwe na początku. Trzeba być zdeterminowanym, nieustępliwym i upierdliwym. Głównie względem siebie.

Ale jest takie słowo, którego kiedyś nauczył mnie Phil Grayson: weltschmerz. To przygnębienie, które czujesz, gdy świat taki, jaki jest, nie pokrywa się z takim, jaki powinien według ciebie być.

Bycie w związku to twój wybór. Bycie przyjacielem to po prostu coś, czym jesteś.

Po tym całym bagnie wierzę, że dla każdego przyjdzie pora, aby wyprostować swoje życie, uporządkować sprawy i zacząć w końcu oddychać pełną piersią. Całkiem niedawno sam się przebudziłem, ale najpierw musiałem sobie, i nie tylko sobie, wiele rzeczy wybaczyć.

Jeśli nie możesz już niżej upaść, spróbuj się wspinać.