Bo co w życiu liczy się najbardziej, ludzie których kochamy i chwilę, które sprawiają nam radość. Tylko tyle.

Rób, co ci serce dyktuje. Najwyżej potem będziesz żałować.

Czasami w życiu jest tak, że los zaczyna się odmieniać, odwracać do człowieka swoją lepszą stroną.

To była miłość, do diabła. Taka na wieczność, o jakiej się czyta w książkach, zupełnie nierealna, a jednak prawdziwa. Tylko człowiek, który przeżywał każdy kolejny dzień, dusząc się z tęsknoty, czując fantomowy ból w sercu, marząc nocami o tej drugiej, utraconej osobie, może to zrozumieć. Dla reszty będą to tylko puste słowa, niczego niewnoszące, pozbawione głębi.

Pamiętaj, że wielka miłość i wielki sukces wymagają podjęcia wielkiego ryzyka.

Lepiej nic nie czuć. Bo potem nikt i nic nie wyrwie ci serca, nie zdepcze go i nie wyrzuci jak zużytej chusteczki. Dlatego trzymaj się tego i nie daj sobie wmówić, że istnieją takie rzeczy jak miłość, wierność i oddanie. Bo nie istnieją. A jeśli ktoś tak twierdzi, to kłamie. Tylko po to, aby cię wykorzystać i zranić.

Po wielkiej miłości zostaje wielka pustka.

Na zawsze nie ma nic. Rzeczy się niszczą, a ludzie odchodzą.

I wiedziałam, że w tej chwili moje serce zostaje rozdarte na pół i już nigdy nie będzie całe, będzie biło, pompowało krew, lecz jego połowa będzie bardzo, bardzo daleko.

Niby nic się między nimi nie wydarzyło, ale było między nimi wszystko.

Kocha się tylko to od czego się cierpi.

[...[ sięgnąłem dna i jakoś to przeżyłem. Teraz już może być tylko lepiej.

Dlaczego noc nastaje po dniu? Dlaczego zachodzi słońce, a niebo granatowieje i pokrywa się milionem gwiazd? Dlaczego pada deszcz? Dlaczego wieje wiatr? Dlaczego ten świat ciągle idzie do przodu w swoim nudnym cyklu, powtarzających się frazach, przewidywalnych, znajomych, a co za tym idzie - bezpiecznych? Bo co może się wydarzyć? Przecież wiem, że po nocy nastanie dzień, a potem znowu będzie noc. Po jesieni przyjdzie zima, a następnie wiosna. Przewidywalność. Powtarzalność. Stałość. W takim razie dlaczego czułem się jak rzucony w wir chaosu, niepewności, szaleństwa, skoro nawet przyroda była powtarzalna i przewidywalna? Byłem rozerwany na drobne cząstki, drążony dzień i noc przez bezlitosną tęsknotę, która katowała moją duszę, moje serce, odbierała mi resztki niespokojnego snu i nie pozwalała skupić się na niczym innym. Read More »